...Η αυλαία ανοίγει. Σιγά σιγά. Οι προβολείς σε τυφλώνουν και παίζουν με τις σκιές σου στον τοίχο. Η μουσική δυναμώνει λες και θέλει να σου φωνάξει "η μεγάλη στιγμή έφτασε". Μία μπόρα από χειροκροτήματα σου φέρνουν ένα πλατύ χαμόγελο. Το χέρι σου τρέμει, η φωνή σου τρεμοπαίζει, η μνήμη σου βρίσκει πολύ διασκεδαστικό το γεγονός να σε κάνει να ξεχνάς τα λόγια σου.. Και λες την πρώτη ατάκα, και μετά όλα κυλάνε έτσι απλά, χωρίς να σκέφτεσαι και να νιώθεις τίποτα. Και μέσα σε μία ώρα, έχει ήδη αλλάξει όλη σου την κοσμοθεωρία (σχεδόν, δηλαδή). 

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Μέσα από τις ατέλειωτες πρόβες, έμαθα να σέβομαι, να συνεργάζομαι, να βοηθώ, να συμπαραστέκομαι, να εκφράζομαι, να υποστηρίζω τόσο τον ευατό μου όσο και τους άλλους, να καταννοώ, να ανταγωνίζομαι (προσοχή στο ρήμα ανταγωνίζομαι, μπορεί να έχει πολλές σημασίες, εγώ εννοώ τον "καλό" ανταγωνισμό), να κάνω υποχωρήσεις. Έμαθα να είμαι μέλος μίας ομάδας. Μίας ομάδας που μπορεί να έχει τις ατέλειές της, τις στραβές στιγμές της, τις αντιπάθειές τις, τους τσακωμούς της. Έμαθα να είμαι όμως μέλος και της ομάδας που είναι ενωμένη, δεμένη και τίποτα δεν μπορεί να την διαλύσει πια. Της ομάδας που αν έλειπε έστω και ένα μέλος της δεν θα ήταν όπως είναι . Της ομάδας που κατάφερε να κλέψει εντυπώσεις, να συγκινήσει, να μείνει αξέχαστη. 

Γιατί αυτή είναι η έννοια της ομάδας και του θεάτρου. Ο ένας να σέβεται τον άλλον, και να αγαπάει όλα του τα ελλατώματα.

Ευχαριστώ ξεχωριστά την Στέλλα, την Φωτεινή, τον Νίκο Τ., τον Νίκο Π., τον Αντώνη Τ., τον Αντώνη Μ., την Αναστασία Τσέκμ., την Αναστασία Τσεκ., την Ειρήνη, την Κυριακή, την Χριστίνα, την Κατερίνα, την Μαρία, την Ελένη, την Αγγελική, την Ελισάβετ, την Ζωή, την Ιωάννα, την Γιώτα Κ., Γιώτα Μ., την κ. Μπία και την κ. Μαρία που με βοηθήσατε να το καταλάβω αυτό.