«Λευκή φυλακή»

Ημέρα έκτη,

Έχουν περάσει έξι μέρες από τότε που έφτασα εδώ μετά το ναυάγιο. Δεν μπορώ να υπολογίσω ακριβώς την ημερομηνία. Μετά από τόσες μέρες σε μια σχεδία, έχω χάσει το μέτρημα. Όμως όταν είδα αυτό το μέρος, νόμιζα ότι σώθηκα. Ανόητη. Αυτή η ολόλευκη φυλακή αρχικά φάνηκε ζεστή και φιλόξενη. Ευτυχώς που πρόλαβα να αρπάξω αυτό το ημερολόγιο με μια πένα, πριν χαθούνε όλα.

Ημέρα ένατη,

Χαράμισα όλη μέρα χτες για να βρω τρόπο να ξεφύγω. Το γεγονός ότι όλα τα δωμάτια είναι λευκά δεν βοηθάει. Προσπάθησα να σπάσω την πόρτα, ή έστω ένα παράθυρο με τα έπιπλα, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να ξυπνήσω το επόμενο πρωί για να ανακαλύψω ότι οτιδήποτε δεν ήταν καρφωμένο σε τοίχο ή πάτωμα έχει χαθεί.

Ημέρα δωδέκατη,

Πιστεύω ότι υπάρχει διέξοδος, απλώς έχω χαθεί. Το μέρος είναι τεράστιο, τα δωμάτιο ολόιδια μεταξύ τους, δεν είναι απίθανο να πήγα πολύ βαθιά και από τότε να κάνω κύκλους. Θα χρησιμοποιήσω το μελάνι για να χαράξω τους τοίχους. Έτσι θα χαρτογραφήσω και το μέρος.

Ημέρα εικοστή όγδοη,

Μου παίρνει αρκετές μέρες και πολύ μελάνι ο κάθε όροφος. Θέλω να γράψω στο ημερολόγιο όσο μπορώ πριν μου τελειώσει πάλι το μελάνι. Ο δεύτερος όροφος μέχρι τώρα δεν διαφέρει από τον πρώτο. Μόνο η είσοδος για τον τρίτο όροφο είναι αλλού. Η θέα είναι καταπληκτική. Δεν βλέπει κανείς πολλά, αλλά τα βράχια και ο ωκεανός είναι αρκετά για εμένα.

Ημέρα εικοστή ένατη,

Σήμερα βρήκα ένα μπαλκόνι. Ένιωσα τον καθαρό αέρα, άκουσα τους γλάρους και τα κύματα, είδα το ηλιοβασίλεμα. Η ελπίδα επιστρέφει. Δεν μπορώ να δω την είσοδο από εδώ, που σημαίνει ότι θα είναι σε μια από τις άλλες πλευρές. Φαίνονται όμως πύργοι στην κορυφή του τρίτου ορόφου. Μια μέρα θέλω να δω την θέα από τον ψηλότερο πύργο.

Ημέρα τεσσαρακοστή πρώτη,

Ακολούθησα μια σκιά σε ένα από τα δωμάτια του τρίτου ορόφου. Το δωμάτιο ήταν άδειο. Είχε μια σκάλα για έναν πύργο. Ήταν η μεγαλύτερη σκάλα που έχω δει. Άκουσα θόρυβο από επάνω και τον ακολούθησα εδώ. Η κορυφή είναι μία ταράτσα. Είναι πανέμορφα εδώ επάνω

Ημέρα τεσσαρακοστή δεύτερη, ή μήπως πρώτη;

Είμαι πίσω. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να γράφω, αλλά με έσπρωξε αυτός.. Τώρα με ξύπνησαν τα γέλια του κόσμου έξω από την καμπίνα μου. Είμαι τρελή; Ήταν ένα όνειρο; Αν δεν κρατούσα τώρα στα χέρια μου αυτό το ημερολόγιο, θα πίστευα ότι αυτά τα κτίσματα ήταν μόνο ένα θραύσμα της φαντασίας μου.

Στράτος Θεολογούδης A1